Jonathan is de jongste thuis. Dit betekent dat hij altijd moet opboksen tegen zijn grote zus. Dat hij minder snel is, minder sterk en dat zijn brein nog wat minder kan overzien/begrijpen.
Dit levert natuurlijk frustratie en machteloosheid op. Nu geldt dit niet alleen voor het jongste kind. Eigenlijk loop je als kind heel vaak op tegen gevoelens van machteloosheid en de frustratie dat grote mensen allerlei dingen met gemak doen die jij je nog moet eigen maken.
Wanneer kinderen niet luisteren, je ‘ autoriteit’ ondermijnen(hun mond dicht doen bij het tandenpoetsen, weglopen als je ze roept), zijn dit vaak pogingen om tegenwicht te bieden tegen de gevoelens van machteloosheid en hulpeloosheid die zij zo vaak tegenkomen. Eigenlijk een poging om zich sterk te voelen.
Hier kun je mee spelen: door spelletjes te doen waarbij het kind de slimste, snelste, handigste en sterkste is. En jij dus dom en onhandig. Kinderen vinden dit heerlijk en kunnen hartelijk lachen. In dit lachen raken ze de spanningen verbonden aan gevoelens van frustratie en machteloosheid kwijt.
Bijna alle ouders weten dit intuïtief en spelen dit soort spelletjes. Want: het is genieten voor iedereen. Het is goed te weten dat het niet alleen leuk is, maar dat het een doel dient: het herstellen van gevoelens van waardigheid van je kind. Met als bijkomend gevolg dat je kind op andere momenten meer geneigd zal zijn met je mee te werken.
In de loop der jaren is mijn man, Taco, heel handig en creatief geworden in dit speel-luisteren: