Afgelopen zondag vroeg een vriendin tijdens onze ouder steun groep hoe zij kon omgaan met het schelden en vloeken van haar zoontje. Patty Wipfler van Hand in Hand Parenting heeft hierover een mooi artikel geschreven. Ik heb het voor jullie vrij vertaald: Kinderen gebruiken vloek- en scheld woorden nadat zij anderen deze woorden hebben horen zeggen. Of wanneer iemand deze lelijke woorden tegen hen heeft gezegd. Grote mensen gebruiken deze termen ook wanneer de emoties hoog oplopen. Kinderen weten vaak niet eens precies wat een woord betekend. De ruwe harde toon waarmee de woorden gezegd zijn, heeft echter indruk op hen gemaakt. Het heeft spanning opgeroepen en die is blijven hangen in hun systeem. Wanneer een kind zich vervolgens alleen voelt, bedreigd of boos, rollen deze scheldwoorden uit zijn mond te samen met de boze harde toon. Precies zoals hij/ zij het zelf heeft gehoord. Met dit gedrag laat je kind zien: Dit is wat ik heb meegemaakt. Het doet pijn en voelt naar, luister maar. Wanneer je boos wordt op je kind of eist dat hij stopt, zal hij dit waarschijnlijk doen uit angst jouw liefde en goedkeuring te verliezen. De onderliggende bron van angst en boosheid is echter niet aangepakt. Er is zelfs een schepje extra spanning bijgekomen door de harde onvriendelijke interactie met jou. Als de spanning er niet uit kan, hoopt deze zich op en zal er vroeg of laat opnieuw uitbarsten. Tegen jou of tegen leeftijdgenoten op het schoolplein. Uitleggen waarom je deze taal niet wil horen, helpt je kind ook niet met de onderliggende bron van spanning en angst. Op het moment dat... Lees meer
Vind je het ook zo moeilijk om te zien dat je kinderen ruzie maken? En zeker wanneer het oudere kind het jongere kind ‘aanvalt’. Voor ik het weet, sta ik ernaast te brullen dat ze ‘moeten kappen’. Niet echt een voorbeeld van peaceful conflict resolution. Het kan anders, echt! Vandaag had ik mijn best gedaan veel uit te rusten oa door al het werk in huis te laten liggen ( ik had eigenlijk even een foto moeten maken). Toen mijn dochter uit school kwam voelde ik me uitgerust en kalm. Thuis aangekomen ontstond een conflict tussen mijn zoontje Jonathan en Nora. Nora schopte Jonathan en zij had zichzelf niet meer in de hand. Jonathan huilde en ik luisterde naar hem. Na een paar minuten stopte het huilen en leek hij zich weer okay te voelen. Nu nam ik Nora op schoot. Ze begon zich los te wringen en tegen me te vechten. Geïnspireerd door een anecdote uit Listen (het boek van van Patty Wipfler en collega Tosha Schore) speelde ik met haar het volgende spelletje: “heeeee ik heb hier een heel wild egeltje op schoot. Ik weet toevallig dat wanneer je ze een kusje geeft ze nog wel eens rustig willen worden“. Ik probeerde haar te kussen, maar natuurlijk weerde ze me af. Ze moest niets van me hebben en probeerde me zelfs te bijten. Ik deed wat nodig was om te zorgen dat zij mij geen pijn kon doen. ik zei; “oehh, ohja, even vergeten: als je ze op de verkeerde plek kust, worden ze nog veel wilder!”. Nora bleef naar me happen en ik moest mij concentreren... Lees meer
Zoals de meeste van jullie weten, vergt het aankleden van een peuter creativiteit, intelligentie, geduld en humor. Ik ben benieuwd naar de spelletjes die jullie spelen om je kind in de kleren te krijgen zonder drama of dreigen! Mijn zoontje vind het op dit moment heel fijn om zielige kledingstukken aan een been/voet of arm te helpen. Deze arme broeken.sokken en t-shirts zijn namelijk verdrietig en alleen. Op zoek naar een gezellig lichaamsdeel. Wat een verrassing dat dit lichaamsdeel zo dichtbij blijkt te zijn! andere spelletjes om aankleden leuk te maken: Vol overtuiging het kledingstuk aan een verkeerd lichaamsdeel proberen te krijgen (sok aan je oor, broek op je hoofd). Of, nog grappiger, meubel of deurkruk proberen aan te kleden. Ik weet het; dol komisch. Kledingstukken verstoppen (niet te moeilijk natuurlijk) omdat Kind zich ab-so-luut niet mag aankleden. ‘Ohnee! Nu doe je toch je sokken/schoenen/ broek aan!’ Gooi- vang spelletje: elk kledingstuk dat je kind niet opvangt, moet aangetrokken worden Kledingstukken die wegrennen omdat ze absoluut niet aangekleed willen worden. ‘heeeelp een voet/ been/ arm!’. Helaas delven de kledingstukken uiteindelijk toch altijd het onderspit. Of ehhhh, als je het ook allemaal even niet meer weet en te weinig geslapen hebt: als je aangekleed bent, mag je nog even een filmpje kijken Ohja, en wat ook echt supergoed werkt: gaan slapen met kleding voor de volgende dag al aan. Dat doet mijn dochter graag. Out of the box en echt best wel praktisch. ... Lees meer
Ik had pas een openhartig gesprek met een goede vriendin over schreeuwen tegen onze kinderen. We willen dit allebei niet, maar toch gebeurt het, soms. Dat het op die momenten kan voelen alsof je kind er om vraagt, ‘het er zelf naar maakt’. En dat we dus als het ware ‘het recht’ hebben om te schreeuwen. (‘dan moeten ze het zelf maar weten’ ). En dat het heel even lekker voelt om de opgebouwde spanning eruit te gooien. En dat we gelijk daarna spijt hebben. Het wordt me steeds duidelijker wat er gebeurt op zulke momenten en waarom opvoeden zo zwaar kan zijn: Wanneer we bang zijn of gestrest, wordt in ons brein het ‘fight / flight’ systeem geactiveerd. Er is een toename van energie die ons kan helpen om zonder na te denken te reageren: om te vechten of te vluchten. Met andere woorden: om te bijten, te slaan, te schreeuwen of hard weg te rennen. Een normale overlevingsreactie die buiten het rationele denken omgaat. Vaak komt deze fight / flight energie niet tot ontlading. Hij blijft het opgeslagen liggen in het lichaam, klaar om zich te ontladen als de kans zich voordoet. Bronnen van stress zijn er te over: slaapgebrek (in combinatie met te veel koffie, die doet het altijd lekker bij mij) relatieproblemen er alleen voor staan stress op het werk geldproblemen overprikkeling Daarnaast hebben we bijna allemaal opgeslagen fight/flight energie door onverwerkte ervaringen uit ons verleden. Kinderen zijn er meester in om oude onverwerkte ervaringen op te roepen. Sinds ik kinderen heb, kom ik erachter haat, woede en wanhoop in me te hebben, waarvan ik... Lees meer
Hieronder 5 ideeën van Hand in Hand parenting. Ik hoop dat je hiermee een idee krijgt van de filosofie. #1 Je kind functioneert het beste als het zich verbonden voelt met jou. Wanneer kinderen zich verbonden voelen, is het makkelijker voor hen om te leren, om liefde te ervaren. Het draagt bij aan hun gezondheid en ze kunnen zich ontplooien tot een voorbeeld voor leeftijdgenoten. #2 Of je nu een ouder bent, stiefouder, grootouder of verzorger, jij wilt je verbonden voelen met je kind. Je wilt een warme en zorgzame relatie. Je hoopt op een goed leven voor jouw kind. Je wilt dat jouw kind tot bloei kan komen. Je wilt je kind graag horen lachen. En je wilt volledig van je kind kunnen houden. #3 Ouders komen het best tot hun recht wanneer ze sterke en betekenisvolle relaties hebben met andere volwassenen. Ouderschap is een uitdagend, emotioneel werk. Jouw gevoelens zijn belangrijk en je verdient een veilige plek waar je je gevoelens kunt uiten. Dit kan een enorme verlichting geven voor jou en voor je gezin. #4 Jouw kind is een goed mens. Wanneer een kind zich niet verbonden voelt of gespannen is, lukt het niet meer om zich goed te gedragen. Op deze momenten smacht je kind naar een warm en ontspannen contact met jou. Het moeilijke gedrag is hun manier om te vragen om verbinding en begrip. Je kind voelt zich zo gespannen dat ze een uitlaatklep zoeken voor opgekropte emoties. Je kind kan deze emoties ontladen door lachen, een driftbui of een huilbui. Jij kunt je kind hierin ondersteunen. Daarna kan je kind zich weer... Lees meer
verbonden ontbijt Zondag ochtend in ons gezin. De zon schijnt, de agenda is leeg. Alle voorwaarden voor ontspanning lijken aanwezig. Ik merk aan mijn dochter van 5 dat zij zich niet helemaal prettig voelt. Of anders gezegd: ze is chagrijnig. De tosti wordt niet snel genoeg geserveerd, haar broertje zit aan haar spullen, ze wil in haar onderbroek naar buiten, ze is boos dat ze niet meer op de ipad mag. Het is allemaal niet goed. Heel herkenbaar: als ik zelf gespannen ben, dan kleurt dit ook de bril waardoor ik naar mijn omgeving kijk, en zijn mijn geliefde huisgenoten ineens onverdragelijk vervelende monsters. Gelukkig zit ik vandaag lekker in mijn vel. Taco loopt door de kamer met een schoonmaak spuitbus en een doekje. ik krijg een creatief idee: ik vraag hem de spuitbus, zak door mijn knieën en kijk Nora vrolijk aan en begin ‘zogenaamd’ op Nora te spuiten: ‘ heeee, ik zie hier allemaal kleine grombeestjes! Die krijgen spuitjes met de antigrom spuit!’ Terwijl ik net-alsof-spuitjes geef, pak ik met mijn andere hand de net-alsof-grombeestjes onder haar oksels, op haar benen, gezicht etc. Nora vindt het heerlijk en vraagt om meer. Ook mijn jongste komt eraan en wil dat ik bij hem kleine grombeestjes pak. Na een paar minuten spelen gaan we allemaal opgelucht en vrolijk aan de ontbijttafel. Theorie Een kind wil van nature meewerken met je. Ze bloeit op als zij zich verbonden voelt met de belangrijke anderen om haar heen en is dan bereid tot coöperatie. Gewoon omdat ze het fijn vindt je een plezier te doen en in harmonie te zijn. (Voorwaarde hiervoor is... Lees meer
Dit is een blog over ouderschap. En een blog over mijn gezin. Het klopt wat ze zeggen: dat wat je voor je kinderen voelt is nergens mee te vergelijken. Met de geboorte van mijn oudste dochter is mijn hart opengegaan en open gebleven. Ik houd zo ontzettend veel van mijn twee kindjes. Wat niemand me verteld had, was dat ik me als moeder ook zo boos, radeloos en machteloos zou voelen. Dat die schatjes het slechtste in me naar boven zouden halen. Toen ik 5 jaar geleden moeder werd, wilde ik het heel graag goed doen. Mijn achtergrond als psycholoog en therapeut hielp me in eerste instantie helemaal niet. Ik was me heel bewust (bijna overbewust) van het effect van ouderschap op de psyche van een kind. Dit betekende niet dat ik wist wat ik moest doen als moeder. De adviezen die ik kreeg over opvoeding, de boeken die ik las; ze gaven mij geen bevredigende antwoorden. En mijn moederinstinct liet me ook regelmatig in de steek. Toen ik in aanraking kwam met aware parenting van Aletha Solter en Hand in Hand Parenting van Patty Wipfler, ging er een wereld voor me open. Mijn man en ik begonnen de principes toe te passen in ons gezin en we zagen wonderbaarlijke veranderingen. Bij onze kinderen en bij onszelf. Omdat ik de kennis van ouderschap in verbondenheid graag wil delen, schrijf ik over mijn gezin en hoe wij de principes van ouderschap in verbondenheid toepassen. Ik schrijf over de vreugde en de waanzin van het ouderschap. En ik hoop dat andere ouders zich erin zullen herkennen. Zodat we voelen dat we... Lees meer
